گاهواره نیست در شأن تو ای کوه وقار!           تکیه بر دست حسینت کن میان کارزار
تیر از نوع سه پر، آنهم در این گرد و غبار           یعنی از تو خصم می ترسد علیِ شیرخوار!

آمدی و پاسـخ هل من معـین شد آشکار           چون زره قنداقه را بستی به تن، از هر کنار
چون عمو تیغی به جز ابروی تیزت برندار           آمدی میدان بجنگی، آب می‌خواهی چکار
حتم دارم جـبرئـیل افـتاده یاد این شعار:           لافـتـی الا عـلی، لا سیـف الا ذوالفـقـار

در نبردت لب به لب تکبیر می‌خواهی فقط
شیر لازم نیست، تو شمشیر می‌خواهی فقط

کی میان خیمه این ساعت اقامت می‌کنی           در غدیر خویش می آیی امـامت می‌کنی
دشت را یکـباره حـیران قیامت می‌کنی           آنچه کرد عباس، تو بی قد و قامت می‌کنی
تشنگی سخت است اما استقامت می‌کنی           هر فراتی هست را غرق ندامت می‌کنی
رود را با این لب خشکت ملامت می‌کنی           از ضریح حنجرت داری کرامت می‌کنی
چند ماهت هست و توصیف شهامت می‌کنی           با پَـر قـنـداقـه‌ات فـردا قـیـامت می‌کـنی

داشتی ای کاش در میدان مجـالی بیشتر
لااقـل مانند اکـبـر سـن و سـالـی بیـشتر

ای قـنوت پـادشاه کـربـلا! این سرزمین           شک ندارم با تو گـشـته قـبلـۀ اهل یقـین
نیست در شأنت رکابی، خاتم یکسر نگین!           در چنین سن کس نشد باب الحوائج، شاه دین!
شیر خوردی از رباب اصلا تو یا اُمُ البنین؟           تیری آمد شعبه شعبه شد شریعه شرمگین
قاب قوسینی و آغـوش پدر عرش برین           تازه می‌فهمم چرا خونت نمی‌ریزد زمین
ای مسیح تشنه! هر دم نام تو اعجاز کرد
دست‌های تو گـره‌هـای بزرگی باز کرد